Religieuze Belevenissen: Reïncarnatie wetenschappelijk onderzocht.

In verschillende religies en volgens meerdere geleerden is reïncarnatie een vanzelfsprekend onderdeel van de levensfilosofie. In het hindoeïsme, boeddhisme en ook in de theosofie en antroposofie zijn het uitgangsprincipes. Pythagoras, Plato, Kant , Hume en Schopenhauer hadden ook belangstelling voor de wedergeboorte. Emanuel Swedenborg heeft er over geschreven en was er zelfs van overtuigd.

De afgelopen decennia zijn er veel onderzoekers geweest die op verschillende manieren geprobeerd hebben voorbeelden van reïncarnatie of van opnieuw geboren zielen te bewijzen.

Zo kennen we het bijzondere boek van Joanne Klink : “Vroeger toen ik groot was: vergaande herinneringen van kinderen”. Deze Nederlandse theologe studeerde in Leiden en werd later Remonstrans predikante in Haarlem. Haar grootste bekendheid heeft ze echter gekregen door haar vele boeken, die baanbrekend waren en met als terugkerend thema: geloof & kinderen. In het boek “Vroeger toen ik groot was”, heeft zij op basis van veel gesprekken met jonge kinderen hun verhalen zo nauwgezet mogelijk opgeschreven. Die verhalen geven de sterke suggestie dat kinderen tot een bepaalde leeftijd nog kennis hebben van een eerder leven. De beschrijvingen zijn zo verrassend en authentiek , dat ze zeker niet geschaard kunnen worden onder de term kinderlijke fantasie. Het is echter geen wetenschappelijk boek, omdat Klink niet persoonlijk alle uitspraken van deze kinderen heeft kunnen toetsen.

Een andere benadering die veel uitgetest is, zijn voorbeelden van mensen, volwassenen in dit geval, die onder verschillende vormen van diepe of lichte hypnose gebracht worden, ook wel regressietherapie genaamd, en zich dan opeens verhalen over vorige levens herinneren. Vaak wordt er wat lacherig over gedaan omdat teveel mensen suggereren dat ze een beroemdheid zijn geweest in een vorig leven, zoals Napoleon of Mozart. Interessant is zeker de Nederlandse regressietherapeut Pieter Barten , die in Nijmegen woont en vele levens van mensen via hypnose/trance heeft uitgeplozen en daar een dik boek "Reïncarnatie en Levenslot' over heeft geschreven.

Iemand die hier veel aan heeft bijgedragen is dr. Helen Wambach een professor in de psychologie. Haar belangrijkste boek heet: “Een mens heeft vele levens”. De verhalen zijn indrukwekkend en voor de personen in kwestie zeer betekenisvol. Het kan dat daardoor diepgewortelde trauma’s opgelost worden of juist inzicht geven in een mogelijke herkomst van dat trauma en dat draagt ook bij aan de verwerking. Wambach heeft ook geprobeerd om historische feiten te verifiëren en is daardoor ook veel wetenschappelijker.

Prof dr. Ian Stevenson past ook in deze categorie van wetenschappelijke onderzoekers. Hij was directeur van de parapsychologische afdeling van de Universiteit van Virginia en is in 2007 overleden. Hij reisde de wereld over om diverse gevallen van mogelijke wedergeboorte te onderzoeken. In zijn boek “Reïncarnatie” , dat in het Nederlands in 1981 is verschenen beschrijft hij uitgebreid twintig van dergelijke gevallen. Uit dit onderzoek is naar voren gekomen dat kinderen in de leeftijd van drie tot vijf jaar spontaan kunnen gaan vertellen over een vorig leven. Vanaf de leeftijd van zes à zeven jaar lijkt het doek weer te vallen en verdwijnen deze herinneringen weer. Stevenson heeft de moeite gedaan om intensief met deze kinderen te praten en hun familieleden en alleen als gebleken is dat de personen die ze zeggen te zijn geweest in dat vorige leven, ook aangetoond kunnen worden. Als die mensen nog leven (en dat is een voorwaarde) worden ook zij ondervraagd op alle mogelijke feiten en gebeurtenissen. De verhalen zijn werkelijk verbluffend en een aantal zal ik hieronder beschrijven. Ze spelen in India , Ceylon (nu Sri Lanka), Libanon, Brazilië en zelfs een aantal in Alaska.

Later in zijn leven heeft Stevenson ook op andere manieren verbanden tussen levens onderzocht en wel op basis van onverklaarbare geboortekenmerken. Dat kunnen moedervlekken zijn of kleine lichaamsafwijkingen aan hoofd en oren. Stevenson heeft ontdekt dat personen vertellen hoe zij overleden zijn in een vorig leven en dragen daarvan soms steeds kenmerken in dit nieuwe leven. De wonden zijn weliswaar "geheeld", maar nog steeds zichtbaar. Nu echter terug naar een aantal voorbeelden van vorige levens.

Prakash (India).

Een jongen van tien jaar, genaamd Nirwal stierf in april 1950 aan de pokken in zijn ouderlijk huis te Koso Kalan, een stad in het district Mathura, Uttar Pradesh. Op de dag van zijn overlijden was hij prikkelbaar en ijlde hij. Hij zei tot twee keer toe tegen zijn moeder : “Jij bent mijn moeder niet, jij bent een Jatni (lagere kaste). Ik ga naar mijn eigen moeder en wees naar een ander stadje Chhatta (op ruim 9 kilometer afstand van Kosi Kalan)”.

In augustus 1951 beviel een vrouw in Chhatta van een zoon die zij Prakash noemde. De jongen groeide op zonder bijzonderheden totdat hij ongeveer vierenhalf jaar oud was en toen door een nachtmerrie wakker werd en de straat oprende. Hij riep dat hij in Koshi Kalan thuishoorde, dat zijn naam Nirmal was en dat hij daar naartoe wilde. Dat wakker worden en dezelfde uitspraken gebeurde een aantal keren en hij noemde daarbij ook de naam van zijn vader Bholanath. De familie was verontrust en uiteindelijk besloot een oom om de jongen een keer naar die plaats te brengen, omdat het niet ver af. Eenmaal aangekomen wees de jongen op een huis/winkel, die toebehoorde aan Bholanath Jain . Later toen er eenmaal een contact was gelegd bleek inderdaad dat deze familie een kind had verloren aan de ziekte pokken en Nirmal heette. Het kind, Prakash wist zich nog veel van de familie te herinneren en ook feiten die vreemden normaal niet kunnen weten. Het is een opvallend voorbeeld omdat de wedergeboorte zo kort na elkaar plaats vindt. Het is maar ruim een jaar later en ook nu weer in het lichaam van een jongen en niet in dat van een meisje, zoals wel vaker wordt beweerd. Je incarneert om beurten als vrouw en dan weer als man. Dat maakt een onderzoek als dit wel heel goed mogelijk. Verder is het ook toevallig dat de geboorteplaatsen dichtbij elkaar liggen (nauwelijks 10 kilometer verwijderd van elkaar). In andere gevallen liggen de plaatsen en tijden ver uit elkaar met soms honderd jaar ertussen en continenten van elkaar verwijderd. Natuurlijk blijft het nog een raadsel hoe Prakash in de uren van zijn sterven (op tienjarige leeftijd) kan herinneren of beweren dat hij een ander leven had/heeft dat nog moet beginnen een jaar later. Is dit een vorm van precognitie, of juist een vorm van progressie als een beeld van een toekomstig leven. Hoe gek het ook klinkt waar dr. Helen Wambach heeft hier ook onderzoek naar gedaan en meerdere voorbeelden beschreven. Het boek "Visioenen van de toekomst" is daar het bewijs van.

Tweede voorbeeld.

Sukla , dochter van Sen Gupta, uit Kampa, een dorp in West-Bengalen in India, werd in maart 1954 geboren. Toen zij een jaar of twee oud was zag men haar vaak een kussen of stuk hout wiegen en tegelijkertijd het woord Minu uitsprekend. Op een vraag uit de familie wie dat was zei ze: “mijn dochter”. Dit kinderspel is zeker niet uniek te noemen, en juist veel voorkomend. In de daarop volgende jaren echter vertelde zij meer bijzonderheden over “haar kind” en eerdere man die als familie in Rathala (een wijk in Bhatpara) leefden, zo’n 18 kilometer verwijderd van Kampa. Enige tijd later hoorde men via een kennis dat er inderdaad een wijk in Bhatpara was die zo heette. Bij navraag in deze wijk bleek dat er inderdaad een familie was, waarvan de moeder Mana heette, die enige jaren tevoren, in januari 1948, was gestorven en een dochtertje achterliet met de naam Minu.

Dat was voor de familie Gupta genoeg reden om met Sukla, toen zij ongeveer 5 jaar was, naar Rathala te reizen en contact te zoeken met deze familie. Sukla wees rechtstreeks het huis aan en benoemde ook verschillende familieleden en wees op bepaalde voorwerpen in huis. De ontmoeting met haar “vorige man en kind Minu” bracht Sukla hevig in beroering en zij wilde blijven. Gedurende haar verdere leven heeft ze voortdurend contact gehouden met haar vroegere familie, want de genegenheid was wederzijds.

Ook hier is de reïncarnatie amper na 5 jaar en op nog geen 20 kilometer van elkaar verwijderd, hetgeen een gedegen onderzoek mogelijk maakte. Het jonge kind Sukla wist zoveel details, voorvallen en intimiteiten te vertellen van haar vorige leven dat dit het gebeuren extra authentiek maakt. De wedergeboorte is ook nu weer als vrouw. Volgens sommige theorieën zou een snelle reïncarnatie alleen optreden in het geval van kinderen. Dan is een tijdspanne van een paar jaar tussen levens mogelijk, omdat kinderen eigenlijk nog geen "karma" hebben opgebouwd. Bij volwassenen moet je eerder denken aan gemiddelde tussenpozen van honderd jaar, zo stelt ook Rudolf Steiner, grondlegger van de geesteswetenschap antroposofie.

Derde voorbeeld.

Maria Januaria de Oliviera (Brazilië) lag op haar sterfbed als gevolg van tuberculose en belooft haar beste vriendin Ida Lorenz: "Als ik ben wedergeboren, zal ik geboren worden als een dochter van jou. Als ik oud genoeg ben om te spreken zal ik dingen vertellen die alleen wij twee weten en daaraan zul je herkennen dat ik het ben en dat ik ben teruggekeerd". Tien maanden later schonk Ida het leven aan een dochter Martha. Toen zij bijna drie jaar oud was begon ze te vertellen over oude gebeurtenissen uit Maria's leven. In totaal heeft zij wel 120 verklaringen afgelegd over voorvallen tussen beide vrouwen.

Deze reïncarnatie is helemaal bijzonder, omdat de persoon ik kwestie kennelijk zelf kan kiezen en bepalen hoe zij zal terugkomen in een volgend leven. Dat is geen goddelijke of geestelijke bestemming, maar deels kennelijk een eigen keuze.