Mijn spirituele zoektocht in India

In de zomer van 1980 ben ik met mijn vriendin vanuit Amsterdam naar India gevlogen en wel naar Bombay (nu Mumbai) . We waren beide spirituele geluk- of verlichtingzoekers, die in India hun heil gingen zoeken bij een verlichte meester Bhagwan Shree Rajneesh (later Osho geheten). Na een lange uitputtende reis kwamen we uiteindelijk aan op het treinstation. Bepakt met onze koffers moesten we ons een weg banen door vele mensen, de meeste verminkt of gehandicapt voortbewegend op een plankje, in de hoop om wat fooi te krijgen. Het was een echte cultuurshock. Dit was een hele andere wereld dan het ontwikkelde westen. Met een beetje geluk vonden we een taxi die ons naar de op 200 kilometer afstand gelegen stad Poona kon brengen. De reis duurde 4 uur en was een grote verschrikking. Het bleek dat de chauffeur dit ritje net al een keer had gereden en doodvermoeid was. Verder was de taxi niet in beste staat, want de zijdeur moest ik vasthouden, want anders ging deze open. Ook de geasfalteerde wegen hadden flinke gebreken en zaten vol met gaten. Het voelde als een dodenrit. Toch kwamen we uiteindelijk uitgeput aan in een eenvoudig hotelletje in Poona. De volgende dag gingen we naar de ashram (leef en werkgemeenschap) van Bhagwan Shree Rajneesh, maar die lag in een omgeving met sloppenwijken. In een lawaaiige motor-riksja  reden we erdoorheen maar onze neus ontwaarde de meest verschrikkelijke geuren.  De beelden hadden we wel eens op tv gezien, maar dit was “real life” in alle opzichten. In de beschutte en veilige omheining van de ahsram melden we ons aan en konden een aantal  workshops en meditaties volgen. Het was een verblijf met vele bijzondere maar ook ellendige momenten. We maakten de fout om 's-avonds een versgeperst drankje te kopen van een kraampje langs de weg. Daardoor kreeg ik amoeben (bacteriën) in mijn lichaam die maag en darmen gedurende enige dagen volledig op zijn kop zetten. Het was vaak rennen voor het hurktoilet die bovendien verre van hygiënisch was. Gelukkig had de ahsram goede medische faciliteiten en kreeg ik medicatie. Bij mijn vriendin Tiny was het nog erger. Zij kreeg een parasiet "lambliae"  binnen in haar organen die haar gewicht in drie maanden tijd reduceerden tot 48 kg. Een onderzoek naar mogelijke tropische ziekten bood gelukkig op tijd uitkomst en de juiste behandeling.     

Begin jaren tachtig waren er vele duizenden Nederlanders die dezelfde kant waren opgegaan en als een oranje leger weer terugkwamen. Aangezien er een aantal bekende Nederlanders tussen zaten, zoals Ramses Shaffy en psychiater Jan Foudraine werd  er ook veel publiciteit aan besteedt. Ook de dochter van een voormalig Tweede Kamervoorzitter Kortenhorst was een assistent en secretaresse van Bhagwan. In de loop der jaren ontstonden er in Nederland ook culturele vormings- en meditatie-centra geleid door sannyasins die nog wat publiek trokken.

Van een vriendin had ik het boek van psychiater Jan Foudraine, “Wie is van hout” gekregen en gelezen. Daarin beschrijft hij zijn afkeur van een aantal ontwikkelingen in de samenleving en in de psychiatrie, die hem lieten besluiten om naar India af te reizen op zoek naar een écht waarachtig spiritueel leven. In de Nederlandse vormingscentra heb ik zelf een aantal weekenden intensieve cursussen gevolgd, die gegeven werden door sannyasins (volgelingen van Baghwan) als trainers/psychotherapeuten die veel ervaring hadden met sensitivity-trainingen. Trainingen als rebirthing,  primal scream (oerschreeuw), tai chi en diverse meditatievormen zoals “dynamic meditation” en “kundalini” zetten mijn rationele leven volledig op de kop. Er is meer dan alleen een verstand, ontdekte ik en daarvoor heb je geen drugs of hallucinerende middelen nodig . In je hart, ziel of geest zitten andere kwaliteiten dan in je rationele intellect, die ook ontwikkeld kunnen worden. De cursussen boden deelnemers de mogelijkheid om hun trauma's en emotionele blokkades te doorleven en daarmee op te ruimen om daarna vrij en vol liefde, met een open houding en als het ware herboren weer in het leven te staan. Mensen kunnen ook leven vanuit hun ziel/hart en dat is heel anders dan vanuit hun hoofd of verstand.   

Een diep religieuze ervaring was bij mij het resultaat van een aantal dagen “intensive exploring”. Daarover schreef ik een artikel dat later ook in het boek “Religieuze belevenissen” van Trouw redacteur Koert van der Velde is terechtgekomen. Na deze ervaringen met sannyasins wilde ik de meester zelf ook wel eens leren kennen. Hij zat echter in India in een ashram.       

Mijn vriendin en ik hadden een reis geboekt voor de duur van drie weken. Aan het einde van ons verblijf van drie weken koos ik ervoor om me te laten inwijden tot sannyasin (volgeling) van Bhagwan.  Dat eiste wel enige voorbereiding, want je mocht alleen in de buurt van de meester komen als je helemaal schoon en rein (parfumvrij) was.  Je moest je daarvoor meermaals wassen met geurvrije zeep. Uiteraard mocht je ook alleen toegelaten worden in de Boeddhahal als je oranje kleding droeg, maar die was overal te krijgen.

Dat gebeurde in een ceremoniële bijeenkomst, een zogenaamde darshan, met enkele volgelingen die een handoplegging kregen van de goeroe, daarna een nieuwe naam en de mala omgehangen kregen. De mala was een houten kralenketting met een rond fotolijstje van meester Bhagwan “himself”. De bijbehorende belofte was ook om daarna alleen nog maar in rode, oranje en/of  paarse kleding rond te lopen. Als  Swami Veet (dat betekende zoiets als “going beyond”) Ruud moest ik mijn leven als spirituele leerling en volgeling van Baghwan voortzetten. Dat heb ik een jaar lang daadwerkelijk hartstochtelijk gedaan, maar daarna koos ik bewust voor een meer anoniemer leven. Een leven als oranje sannyasin is enerzijds simpel en duidelijk. Iedereen heeft er een mening over en je bent voortdurend onderwerp van gesprek. De meeste mensen vinden het maar gek, absurd en maken je belachelijk. Dat maakt dat je wel gehard wordt en openlijk uit moet komen voor je diepste of meest verheven gevoelens. Van spirituele verlichting hebben maar weinig mensen een voorstelling of idee. 

Anderzijds trekt het ook mensen aan die wel nieuwsgierig zijn en je willen uithoren. Dan ontstaan diepzinnige gesprekken en ontmoetingen. Mijn ouders waren echter bij thuiskomst  “not amused” en wilden me zelfs als zoon verstoten en uitsluiten.

 Op de Technische Universiteit waar ik de doctoraalfase  van mijn studie Technische Bedrijfskunde nog moest afmaken werd ik gelukkig niet geëxcommuniceerd. Mij werd zelfs gevraagd om mijn ervaringen te delen tijdens een symposium “Geestelijke Stromingen”, hetgeen ik ook gedaan heb. Uiteindelijk ben ik gelukkig ook afgestudeerd.

Kort tijd later werd de ahsram in Poona min of meer verlaten, want de Baghwan-beweging had een groot terrein aangekocht in Oregon (VS) bij het plaatsje Antelope in 1981.  In ruim vier jaar tijd ontstond daar een levendige stad met vrijwel alle voorzieningen, maar ook liepen ze tegen veel weerstand op van de lokale bevolking en autoriteiten. De situatie escaleerde toen Bahgwan zelf een stiltepauze inlaste en alleen nog sprak met een paar vertrouwelingen waaronder zijn rechterhand Sheela. Die overschreed grenzen zo bleek later met het afluisteren van bewoners van Rajneespuram zoals de stad heette en zelfs de privé-vertrekken van Baghwan. Ze gaf ook opdracht om een virus te verspreiden in het plaatselijke voedsel zodat honderden bewoners daar goed ziek van werden. 

Uiteindelijk werd er ook een aanslag gepleegd op de lijfarts van Bhagwan, die het echter overleefde.  Sheela had opgevangen dat Bhagwan navraag had gedaan bij zijn lijfarts naar een effectief euthanasiemiddel , kennelijk omdat hij een bewust einde wilde maken aan zijn leven, terwijl zijn faam en roem juist wereldwijd was. De middelen werden ook aangeschaft en verstopt in de tuin van het huis van Bhagwan. Later werd ook beweerd dat Bhagwan verslaafd was aan lachgas. Dagelijks kreeg hij een zekere dosis van zijn lijfarts. 
Uiteindelijk zijn Bhagwan, Sheela en een paar vertrouwelingen opgepakt en veroordeeld. Bhagwan heeft schuld bekend aan overtreding van de immigratiewetten en het uitvoeren van gearrangeerde huwelijken maar heeft daarna een deal gesloten met de officier van justitie , maar moest meteen het land uit. In India (Poona) heeft hij nog een aantal jaren geleefd, veranderde zijn naam in Osho en is op 19 januari 1990 overleden op 58-jarige leeftijd.  Netflix heeft in 2018 een zesdelige documentaire gemaakt/uitgezonden met als titel "Wild, wild country" waarin deze periode van vier jaar in de VS uitgebreid aan bod komt en toegelicht wordt door direct betrokken personen van beide kanten.

Geboren was Bhagwan als Rajnees Chandra Mohan op 11 december 1931 in Madhya Pradesh. Later heeft hij verklaard dat hij op zijn 21^e jaar verlicht werd, terwijl hij mediteerde onder een Maulsari-boom. Dat was in een park in Jabalpur waar hij filosofie studeerde. Daar werd hij later ook hoogleraar filosofie vanaf 1957.  In 1966 werd hij ontslagen vanwege zijn controversiële uitspraken over religie, geloof en seks. Daarna reisde hij rond en gaf overal lezingen en trok zo honderden volgelingen. In 1974 begon hij in Poona een ahsram (leefgemeenschap). Dat kreeg bekendheid in de hele wereld en leidde tot een stroom van duizenden geïnteresseerden en later volgelingen.

Bhagwan had een fenomenale kennis en dat leidde ertoe dat er in totaal zo’n zeshonderd boeken zijn uitgegeven met zijn lezingen en toespraken. In de begintijd werd hij ook de liefdesgoeroe genoemd, omdat hij  mensen opriep de vrijheid te pakken en de liefde breeduit te exploreren. Mensen moesten zich ook bekwamen in Tantra, de hoogste vorm van de liefde. Later bij het uitbreken van het HIV-virus en de dodelijke ziekte Aids, veranderde dit weer en moesten volgelingen condooms gebruiken  en beschermende handschoenen dragen. Baghwan wilde de rationele, zakelijke en materialistische  westerse houding ondermijnen en mensen oproepen hun ware ziele- en spirituele aard te ontdekken en een waarachtig leven vol liefde en passie te leiden. Dat sprak velen waaronder ikzelf enorm aan.

 “Drop your Ego” was een gevleugelde uitspraak van Bhagwan.  Later heb ik begrepen dat dit een wijze les is voor mensen die een stevig, ja misschien zelfs hardnekkig ego hebben (opgebouwd) en dan leren ontdekken dat er ook een hoger, spiritueel zelf in ons schuilt, die gewekt dient te worden. 

Voor de andere categorie mensen die een kwetsbaar of zwak zelfbeeld en ego hebben is dat echter geen goede raad. Zij worden juist ontremd en raken mogelijk ontspoord. Zo zijn er vele huwelijken van sannyasins gestrand en hebben ouders soms zelfs hun kinderen en familie verlaten. Volgelingen die in de ahsram kwamen wonen moesten ook afstand doen van hun geld. Toen sommigen later er weer uitstapten, moesten ze maar zien hoe ze weer naar huis konden. Sommigen gingen bedelen of zichzelf prostitueren. Ondertussen was Bhagwan er trots op dat hij bijna honderd Rolls Royce's en dure sieraden had. Toch is zijn bekendheid ook na zijn dood nog steeds groot. Zijn boeken en geluidsbanden worden nog steeds goed verkocht.  Voor veel volgelingen ook nu nog is Bhagwan een verlichte meester , die hun op het ware ziele- en geestespad heeft gezet.  

Salto tv uit Amsterdam heeft  zelfs een eigen kanaal voor Osho/Baghwan waarop vele spreekbeurten of lezingen van Osho zijn vrijgegeven voor het internet. Wie een indruk wil krijgen van zijn mening en visie zie ook: https://www.salto.nl/programma/osho-tv/

Bijna 40 jaar later kreeg ik het boekje "De gewijde Reis"  van Lars Faber onder ogen en dat heb ik verslonden. Daarin staat precies beschreven hoe je ook zonder meester en ashram, de innerlijke emotionele blokkades en obstakels kunt doorleven en opruimen, waarna je een meer volledig en levendig mens wordt, die leeft vanuit de ziel. Vreugdevol en stralend en vanuit zijn eigen kern. Dat is een belofte voor ieder mens.