Sterrenmensen zijn onder ons.

 

 

In het boek uit 1971 met deze titel geeft Jochim Pahl ons een inkijkje in een voor velen verrassend verleden. Hij kiest daarbij voor een bijzondere mens- en wereldvisie zoals die ook door Erich von Däniken,  atoomfysicus Jac Bergier, Charroux , Pauwels maar vooral ook door Zecharia Sitchin naar voren is gebracht.

De essentie daarvan is dat de aarde en zelfs  mensheid tot ontwikkeling zijn gebracht door het bewust ingrijpen van een buitenaardse soort, sterrenmensen genoemd, die in een ver verleden de aarde hebben bezocht en later ook nog vele malen zijn teruggekomen.
Lees ook: http://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2014/06/de-terugkeer-van-de-goden.html  en ook http://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2018/06/science-fiction-uit-de-verre-prehistorie.html 
Volgens Pahl gebeurde dat bijna iedere 600 jaar . Daarbij baseert hij zich op ontwikkelingssprongen in de menselijke cultuurhistorie.

Volgens Sitchin is het echter zo’n 3600 jaar,  overeenkomstig de omlooptijd van een planeet X of Nibiru die dan dichtbij de aarde komt. Dat lijkt veel geloofwaardiger en plausibeler. Vooral ook omdat we daar bewijzen voor hebben in de vorm van de oudste geschreven bronnen op aarde. Dat zijn de kleitabletten uit Soemerië. Daarin vinden we astronomische kennis van het hoogste niveau terwijl de kleitabletten minimaal 4 á 5000 jaar oud zijn. Moderne astronomen hebben recent ook serieuze aanwijzingen gevonden voor deze feitelijk nog onbekende planeet "X". Zie ook: http://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2017/01/mardoek-de-planeet-van-de-goden.html

Een andere hele interessante hypothese van Pahl is het eerste bezoek, waarbij hij aanwijzingen heeft dat de Sterrenmensen mogelijk kernwapens gebruikt hebben om de doodse en ijzig bevroren aarde een “oppepper” te geven. Hierdoor gingen de ijsmassa’s smelten en ontstond er geleidelijk een waterhoudende atmosfeer, die leven mogelijk maakte. Het is een soort van geo-engineering zoals enkele huidige astronomen er ook over denken om bv op de maan of mars  ook zoiets “uit te proberen”.  Pahl schrijft over zeker negen kernontploffingen en de oudste zouden al ruim 3370 voor Christus hebben plaatsgevonden. Dit jaartal is ontleend aan het jaar nul van de Maya- geschiedenis. 

De Dode Zee, was heel vroeger een zoetwatermeer waar nu geen boom of struik meer wil groeien, zou daar een restant van zijn . Andere aanwijzingen daarvoor zijn verglaasde zelfs gesmolten rotsen en stenen op verschillende plaatsen zoals op een hoogvlakte in het Andesgebergte . Verder ook een neutrale zone , genaamd At Tawal, tussen Irak en Saoedi-Arabië  waar men het epicentrum van een eerdere kernexplosie vermoedt, is zo’n tienduizend vierkante kilometer groot  zonder één bewoner. Alleen talloze moerassige plekken, drijfzand en watergaten zijn er. In totaal zijn er volgens Pahl twee kernexplosie’s geweest in het Midden Oosten, drie in India, twee in Zuid-Amerika en twee in Midden Amerika. 

Sitchin beschrijft die ook, maar dan als gevolg van onenigheden en strijd tussen verschillende Annunaki-Goden. Ze gebruikten deze kernwapens in hun onderlinge ruzies. Daarbij werden ze soms  ook verrast door de desastreuze effecten en uitgestrektheid, waardoor ze zelf ook moesten vluchten.     

Door NASA gemaakte foto van de Maan.

 

 

De aardegeschiedenis kende inderdaad vele ijstijden, die soms vrij abrupt tot een einde kwamen waarbij niet duidelijk is of dit door vulkanische uitbarstingen, op aarde gestorte kometen en meteorieten of mogelijk een kernramp is veroorzaakt. Het omgekeerde is echter ook gebeurd, zoals resten van palmbomen op Groenland of gevonden mammoeten in Siberië met de maaginhoud van plantenresten uit een zonnig klimaat. Dat zou het gevolg zijn van een polar shift, de ompoling van de magnetische noord- en zuidpool.

Pahl is er net als Sitchin en Von Däniken sterk van overtuigd dat de mens ook door genetische manipulatie, en dus door ingrijpen van  buitenaardsen is ontstaan. Men heeft daarbij genetisch materiaal van een vroegere mensaap verrijkt met zaad van een verder ontwikkelde mensensoort die niet op aarde voorkwam. 

Onze schepper, God, was waarschijnlijk een leider van een buitenaardse soort die door Sitchin en Soemerische bronnen Annunnaki  worden genoemd. 

De evolutietheorie heeft niet  kunnen aantonen dat er een geleidelijke stapsgewijze ontwikkeling is geweest tussen mensapen en de homo sapiens sapiens. Daarvoor ontbreken teveel tussenstappen en is de tijd voor de vele “toevallige” mutaties te kort geweest.

Medio 2018 hebben meer dan 500 wereldwijd vermaarde wetenschappers zelfs gepleit in een manifest voor het sterk relativeren van de evolutietheorie. Er zijn te veel "open eindjes". DNA-wetenschappers, o.a. Nobelprijswinnaar Crick  hebben ook aangegeven dat delen van ons DNA  “buitenaards” zijn of van sterrenstof afkomstig zijn en dus geen aardse oorsprong hebben.

 

Het boek van Pahl bevat veel, heel veel gedegen informatie over de Soemerische cultuur, de Incacultuur en de vroeg-Egyptische cultuur. Hij heeft zijn huiswerk gemaakt en deelt ons veel bijzonderheden mee. Zo beschrijft hij dat tijdens de Inca-periode de rechten van mannen en vrouwen vrijwel gelijk waren. Hij beschrijft ook heel mooi de seksuele vrijheid, die er toen bestond waarbij tijdens een jaarlijks feest naakte mannen met een achterstand achter naakte vrouwen aanrenden om hen te “veroveren”. Haalden de mannen een vrouw in dan was de vrouw bereid om zich aan deze man te geven. De Inca’s hadden ook de meest complete astronomische kennis van ons zonnestelsel en een enorme tijdskalender. Zie ook een boekbespreking van Von Däniken,  http://religieuze-ervaringen.blogspot.com/2014/06/de-dag-dat-de-goden-kwamen-een.html

De Soemerische cultuur, in een gebied tussen de Eufraat en de Tigris in het huidige Irak, is dankzij de bewaard gebleven kleitabletten zo goed gedocumenteerd dat we een vrij volledig beeld hebben van dit hoge beschavingspeil. 

Ze leefden in stadstaten met een ontwikkelde stedelijke economie. Ze hadden al wetten en voorschriften, rechtspraak met gelijkberechtiging van vrouwen ten opzichte van mannen, onderwijs, landbouw, goede gezondheidszorg en natuurlijke geneesmiddelen. Verder prachtig aangelegde grote steden met geplaveide straten,  parken en riolering. Daarnaast ook veel kunstuitingen. In schilder en beeldhouwkunst, literatuur maar ook prachtige kleurrijke kledingstoffen. Men heeft ook een stuk van een zilveren harp gevonden als bewijs van hun muzikale instrumentenkennis. 

Ze konden al bier brouwen  uit hop en mout. Ze kenden het huwelijk, maar er kwamen ook al scheidingen voor. Het doet ons erg veel denken aan onze huidige ontwikkelingspeil. Toch was dit alles was al in de vroegste mensheidsperiode waarbij wij hier in West Europa nog in kleine groepjes een nomadenbestaan leefden en jaagden op wild. Een meer georganiseerde samenleving ontstond hier pas duizenden  jaren later in de vroege Middeleeuwen. Ook in de Soemerische tijd was er al een enorme astronomische én wiskundige kennis. Zij wist toen al dat de aarde een afgeplatte bol was en dat er tien(!) planeten (zonder zon en maan) waren in ons zonnestelsel. In hun gebeitelde geschriften op klei schrijven ze dat ze al deze kennis van hun goden, de Annunnaki of Sterrenmensen hebben gekregen. Het werd hun eenvoudigweg geschonken.
Uit de vele archeologische opgravingen in de omgeving is nergens gebleken dat er al vergelijkbare vroegere beschavingen waren die mogelijk voorlopers waren. In een evolutionair korte tijdsspanne is deze zeer hoge beschaving ontstaan, dankzij steun van buitenaf. Datzelfde schrijven ook de Inca’s en Maya’s en oude Egyptenaren. Wij doen die verhalen echter af als mythen, dus als geloof of verzonnen verhalen.    

Pahl geeft ons ook mooie beschrijvingen van de planeet Maan en Mars waar de moderne mens eigenlijk nog vrij weinig vanaf weet. Zo beweert Pahl dat er op de Maan en ook op Mars mogelijk piramideachtige structuren zijn gevonden. Ook daar zijn kennelijk de Sterrenmensen geweest. Op de Maan is vooral het gebied "De toppen van Blair" interessant. Amerikaanse ruimtesondes, zoals de Luna Orbiter II hebben vanaf 37 km hoogte boven de maan al in 1966 aan de rand van Mare Tranquillitatis heeft een dergelijke structuur gefotografeerd. Deze foto's zijn echter door NASA niet voor publicatie vrijgegeven. De kunstmatige structuren variëren in hoogte van 36 tot 216 meter . 
Het boek is een prachtige aanrader voor wie écht geïnteresseerd is in de aarde én de mens.                       

Foto gemaakt door Hubble van Mars.